Rozdział 10

- Melanie, skarbie musisz iść do szkoły - lekko szturcha moje ramie tata i tym samym wybudza mnie z błogiego stanu którym jest sen. Spoglądam na niego spod przymrużonych powiek, a na jego twarzy pojawia się pokrzepiający uśmiech.  Z głośnym ziewnięciem, wstaję z łóżka i drepczę do szafy by wybrać ubrania. Po kilku minutach siłowania się z koszulą, zauważam na moim lewym boku ranę. Ranę przypominającą o wypadku. Unoszę delikatnie materiał koszuli a palcem drugiej błądzę po śladzie na mojej skórze. Wzdrygam się, gdy tylko mocniej przyciskam palec a z mojej skóry zaczyna płynąć krew. Przeklinam się w duchu i szybko wycieram czerwoną substancję. Gdy tylko kończę wycierać ciecz, do łazienki wpada zdyszany Niall. 

- Cześć - uśmiecha się szeroko i mocno mnie przytula.

- Jak ty tu do chuja wlazłeś ? - pytam, opuszczając materiał na moją skórę. - Mogłam być naga, czy coś

- Czy coś - odpowiada i zabawnie porusza brwiami. - A odpowiadając na twoje pytanie zadane jakąś minutę temu, to Twój tata mnie wpuścił. Całkiem porządny facet. - Podpiera się o framugę drzwi i uważnie mi się przygląda gdy kończę nakładać tusz do rzęs. - Nigdy nie zrozumiem czemu dziewczyny muszą się malować. 

Gdy wychodzimy z domu i kierujemy się do auta Nialla, zauważam, że kilka domów dalej stoi czarne Audi Harry'ego. Na pewno gdzieś tutaj jest. Moje przypuszczenia nie okazują się błędne, gdy tylko Styles wychodzi z domu mojej sąsiadki. Pani Broun jest piękną, rozwiedzioną kobietą. Nie zapominajmy o tym, że ma wielki biust i 26 lat. Przewracam oczami gdy tylko mój nauczyciel zauważa mnie a jego mina nie wyraża nic innego jak tylko zaskoczenie i panika. Dziwkarz. Podpowiada moja podświadomość a ja zgadzam się z nią. Wsiadam wraz z Niallem do samochodu i ruszamy z piskiem opon. Nie mogę powstrzymać śmiechu gdy tylko Niall pokazuje mu środkowy palec i wychyla się przez szybę by tylko krzyknąć w jego stronę "kutas" 

- To nie jest facet dla ciebie - zaczyna Horan po pięciu minutach drogi 

- Wiem - rzucam zwięźle i oglądam świat otaczający mnie przez przyciemnianą szybę. 

- Okay - szepczę blondyn i do końca drogi już nic nie mówi. 

- Mel, kochanie ty moje, stęskniłam się za tobą ! - kiedy tylko wchodzę do szkoły, Danielle rzuca się na moją szyję i zaczyna piszczeć. Gdy odsuwa się ode mnie, rozbrzmiewa dzwonek sygnalizujący tylko jedno. Spóźnię się na matematykę z panem Lemonem. Biorę szybko z mojej szafki potrzebne książki i kieruję się w stronę sali matematycznej wraz z Danielle, Liamem, Niallem i Louisem. Zayn musiał jeszcze zostać na obserwacji przez trzy dni. Czy jestem na niego zła ? W pewnym sensie tak. Spowodował wypadek i wiele ran na moim ciele, ale nie winie go za wszystko. Był pod wpływem narkotyków. Nie wiedział co robi. Pozostaje mi tylko modlić się za niego, ponieważ w kilka dni czeka go rozprawa w sądzie za spowodowanie wypadku, oraz prowadzenie pod wpływem środków odurzających. Z zamyślenia wyrywa mnie krzyk Stylesa. Woła moje imię. Przyśpieszamy kroku, a Niall, kładzie swą dłoń na moje biodra przez co Harry zatrzymuje się i patrzy jak odchodzimy.

Przed ostatnią lekcją którą jest język angielski, moi przyjaciele zapoznają mnie z Lukiem. Hemmings jest przystojnym, wytatuowanym blondynem którzy za bardzo nadużywa przekleństw. Szybko nawiązał wspólny język z naszą grupą i zaczął spędzać z nami więcej czasu. Opowiedział nam trochę o swoim życiu. Dowiedzieliśmy się, że pierwszy tatuaż zrobił sobie w wieku 15 lat, kiedy to podczas pierwszej imprezy u siebie, upił się i wylądował w studiu tatuażu. Jego pierwszym rysunkiem na ciele był smok na przedramieniu.
- Bolał pierwszy tatuaż ? - wtrąca się Louis
- Nic nie pamiętam, suko. Byłem schlany w trzy dupy. - poprawia swoją czapkę Luke a chwile później wszyscy wybuchamy śmiechem. Coraz bardziej podoba mi się nowy.

Na dzisiejszej lekcji angielskiego, siadam z Lukiem. Pan Styles nie kryje zdziwienia gdy tylko zauważa tą zmianę, ale (na szczęście) postanawia przemilczeć tę sprawę.
- Dziś jestem zmęczony, dlatego będzie luźniejsza lekcja - jęczy nauczyciel i przeciera leniwie oczy.
- Ciekawe, dlaczego jest pan taki zmęczony. Długa noc ? - zabiera głos,Niall
- Do dyrektora, Horan ! - wrzeszczy Styles, a osoby siedzące w pierwszych rzędach, podskakują na krzesełkach.
- Z wielką chęcią. Pozdrowić panią dyrektor od szanownego pana Stylesa ? - wstaje i przerzuca plecak na jedno ramię.
- Idę z nim ! - krzyczy Luke, a Horan zatrzymuję się i próbuje powstrzymać śmiech
- A ty po co ? - marszczy brwi, Harry.
- Bo nie lubię pana lekcji. Są nudne i bez sensu. - jęczy Hemmings i razem z Horanem kierują się w stronę drzwi. Kiedy Luke chwyta klamkę, Niall odwraca się w moją stronę i pytającym wzrokiem, patrzy na mnie. Wstaję i wychodzę z nimi na korytarz. Kiedy opuszczamy klasę, zaczynamy biec w stronę wyjścia ze szkoły. Nie udaje nam się to, bo przed pokojem nauczycielskim, dogania mnie Harry.
- Nie tak szybko, księżniczko.